شور پرواز
خداوندا در اين شبهاي دلتنگ كه غم بر لحظه هايم ميزند چنگ
در اين غربت كه چون آوار گشته به پاي بسته ام چونان زند سنگ
نه دلدارم كنارم بهر ياري نه غم خواري براي عرصه تنگ
غم نا ديدن روي نگارم كند هر دم قفس بر جان من تنگ
قفس تنگ ونفس تنگ ودلم تنگ زمين سنگ آسمان سنگ ودلا سنگ
خدايا وارهان اين مرغ خسته از اين بندي كه بر پايش نشسته
گشا يك در به رويم بهر پرواز اگر چه بال پروازم شكسته
سعادت مردن در اوج باشد نه چون شيري كه با زنجير بسته
مرا در سر بود سوداي پرواز نه چون طوطي كه در محبس كند ساز
تو خود بال و پرم از عشق دادي تو بر محبوب من دادي دو صد ناز
تو دل را مجمع اسرار كردي به عشق همچون طلاي ناب كردي
تو دل را مامن معشوق كردي دل ياغي به مهرش رام كردي
کنون که چون شراب اندر خم عشق به جوش افتاد ه ام سردم گذاری
تو خود گفتی نیم از خاک لیکن چرا با خا کیانم وا گذاری
سایه .م
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر